مبارزه در ایران گاهی برای رسیدن به جای اول است

.هر روز بامداد که از خواب بیدار می شدم ، از فکر اینکه با قطار کرج باید به تهران بروم احساس بدی داشتم. گاهی به شوخی به همراهانم می گفتم عذاب الیم که در قرآن از آن یاد شده همان سوار شدن به قطار تهران کرج است.در قطار کرج به تهران تنها یک واگن برای بانوان ویژگی یافته است.گهگاهی آنقدر جا تنگ است که نمی توانیم اندکی پایمان را تکان بدهیم. نیم ساعتی که تا رسیدن به صادقیه به درازای می کشد از هر عذاب الیمی بدتر است.پیش از این شماره واگن ها بیشتر بود. مردم اعتراض کردند که چرا زمان رسیدن دو قطار دراز شده است، دو واگن از قطارها کاستند و به جایش زمان حرکت قطار ها را کوتاه تر کردند. این دشواری هرگز حل نشد و همچنان سیل جمعیت مایه می شد که هر روز گواه دعواها و مصیبت های دیگری در مترو باشیم. تا اینکه چند روز پیش یک قطار با تأخیر آمد ، برآیند اینکه مسافرینی که باید با قطار پس از آن می رفتند گرد آمدند و همه با هم وارد یک قطار شدند. ( گل بود به سبزه هم آراسته شد) براین باور هستم که دوستان بیرون نشین تصور این چگونگی را حتی در تخیلات خود نمی توانند بگنجانند. ساعت 7 ربع بامداد قطار از کرج حرکت کرد وقتی به صادقیه رسید همه زنها تصمیم گرفتند که قطار را ترک نکنند تا اینکه کارگزاران قول بدهند که فکری به حال این وضعیت بکنند.آقایان و چند تن از بانوان که دغدغه رسیدن به محل کار را داشتند قطار را ترک کردند.بانوان دیگر جلوی در قطار را گرفتند و گفتند پیاده نمی شویم تا زمانیکه به کار گزار مترو بگوئید بیاید. هر چه مأمورین خواهش کردند کسی پیاده نشد. تا اینکه یکی از مآمورین مترو گفت به زور آنها را بیرون کنید .دیگری گفت نمی توان به روی زنها دست بلند کرد. ولی دیگری گفت چرا نمی توانید ؟ خودش پیشدستی کرد و چند زن را هل داد. مأمورین سرباز نیروی انتظامی مستقر در مترو به رگ غیرتشان برخورد و به شوند اینکه مأمورین مترو به روی زنها دست بلند کرده بودند ، با آنها دعوا کردند و خلاصه زنها شعار سر دادند که ما اعتراض داریم واگن نیاز داریم.سرانجام رئیس مترو آمد و به زنها قول داد که تا نخستین روز مهرماه دو واگن به واگن های پیشین اضافه شود( برگشتن به حال نخست). تا امروز چند روز از مهر می گذرد و از اضافه شدن واگن ها هیچ خبری نیست.ولی بانوان ثابت کردند که غیرتشان ار مردها بیشتر است. ولی چیزی را که درک نکردند این بود که با این شیوه می توان به خواست های بیشتری دست یافت.درک نکردند که مبارزه بدور از خشونت یعنی همین.درک نکردند که در نخستین روز مهر که واگن ها اضافه نشد باز هم کار چند روز پیش خود را تکرار کنند.مبارزه یعنی کوشش برای رسیدن به یک وضعیت دلخواه. نه کوشش برای رسیدن از مرحله بد تر به مرحله بد. ای کاش کسی بود که به زنان ما یاد می داد با اعتراض هایی به این شکل و به گونه ادامه دار می توان به حقوق بیشتری دست یافت.